Oczywistym i bezdyskusyjnym jest fakt, że sztuka od zawsze towarzyszyła człowiekowi. Była, jest i będzie ona sposobem uzewnętrznienia ludzkich wierzeń, uczuć, namiętności, ale i napięć oraz konfliktów. Często łagodziła nie tylko obyczaje, ale i spory, była przedmiotem uwielbienia i pożądania. Dlaczego więc nie skorzystać z tych tak oczywistych zalet sztuki w procesie dydaktyczno-wychowawczym? Pozwala ona osiągnąć równowagę duchową i emocjonalną. Jej tworzenie jest częścią praktyki duchowej człowieka, która umożliwia mu lepsze poznanie samego siebie i otaczającego go świata. Uważam, iż w rzeczywistości, w której przyszło nam żyć, często zdominowanej przez agresję, przemoc, rozbitą rodzinę, alkohol i narkotyki, nie należy zapominać o wartości i skuteczności sztuki. Wykorzystywanie w pracy pedagogicznej zarówno ekspresji plastycznej, muzycznej, jak i dramatycznej oraz literackiej z pewnością przynosi rezultaty. Nasza szkoła zawsze oferowała i nadal oferuje młodzieży możliwość skorzystania z różnorodnych form ekspresji artystycznej.
|
